Bu hukuki analiz, marka hukukunun temelini oluşturan ayırt edicilik, karıştırılma ihtimali, sulandırma ve hakkın tükenmesi gibi kavramların, yargısal içtihatlarla nasıl dinamik bir şekilde yorumlandığını göstermiştir. İncelenen kararlar, marka hukukunun gelişiminde iki ana eğilimi ortaya koymaktadır: Birincisi, karıştırılma ihtimalinden sulandırma doktrinine kadar tüm değerlendirmelerin merkezine giderek daha fazla tüketici algısının yerleştirilmesidir. İkincisi ise, dijitalleşmenin getirdiği zorluklara karşı hukuki çerçevenin, aracı sorumluluğunda görüldüğü üzere, reaktif ve olay bazlı yaklaşımlardan proaktif ve düzenleyici yükümlülüklere doğru evrilmesidir. Alan adları, anahtar kelime reklamcılığı ve online pazar yerleri gibi yeni ihlal mecraları, geleneksel marka fonksiyonlarının dijital dünyada nasıl korunacağına dair karmaşık sorular ortaya çıkarmaktadır. Mahkemeler, bir yandan marka sahiplerinin haklarını korurken, diğer yandan rekabeti ve ifade özgürlüğünü dengede tutan incelikli kararlar vermek durumunda kalmaktadır.